Το βιβλίο "Αλμύρα" της συγγραφέως Ρένας Ρώσση-Ζα'ί'ρη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, διαπραγματεύεται το θέμα της ευτυχίας. Η συγγραφέας παραχώρησε συνέντευξη στις Booklovers και στη Νέλλη Αλεξοπούλου και μας μίλησε σχετικά με το νέο της βιβλίο και για θέματα που αγγίζουν τον σημερινό αναγνώστη.
https://www.psichogios.gr/el/almyra.html
Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτή την ιστορία;
Αναρωτήθηκα αν μας επηρεάζει ολότελα ο γενέθλιος τόπος μας, αν καθοδηγεί τα βήματά μας. Και γιατί δε γνωρίζουμε ποτέ αρκετά για το παρελθόν των γονιών μας. Γιατί δε μας μιλούν για όλα όσα έζησαν, για τις δικές τους ξεχωριστές καταγραφές, τη δική τους πραγματικότητα; Τις πληγές, τους φόβους, τις χαρές, τις μικρές καθημερινές τους νίκες και τις αποτυχίες τους ακόμα; Δεν μπορούν να καταλάβουν πως το παρελθόν τους κρύβεται μέσα στο παρόν των παιδιών τους, πως επηρεάζει τις προσωπικές τους σχέσεις;
Καθώς γινόμουν ένα με τους ήρωές μου, με κατέκλυσαν ένα σωρό καινούργια ερωτήματα: Είναι άραγε οι στιγμές της μοναξιάς μας οι πιο αληθινές; Είναι λάθος να νιώθουμε φοβισμένοι, απομονωμένοι, θυμωμένοι; Χρειάζεται να θάψουμε τα ανέκφραστα αρνητικά μας συναισθήματα;
Πρώτα απ’ όλα όμως και πάνω απ’ όλα, λαχταρούσα να γράψω για την ευτυχία και να τεκμηριώσω πως το πραγματικό νόημα της ζωής μας, ο λόγος για τον οποίο γεννιόμαστε, είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Τι ρόλο παίζουν οι γονείς στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών τους;
Το παιδί, μας μιμείται. Είναι ο καθρέφτης του γονιού. Η κληρονομικότητα επηρεάζει την προσωπικότητά του, τον σημαντικότερο ρόλο όμως τον έχουν τα πρότυπά του, οι γονείς του. Χρειάζεται ασφάλεια, ηρεμία, σωστή καθοδήγηση. Έχει ανάγκη, απόλυτη ανάγκη να νιώθει την αγάπη, μια άνευ όρων αγάπη. Που φαντάζει να μην είναι ποτέ, μα ποτέ, αρκετή. Η έλλειψή της, το κάνει να υποφέρει κι αναπτύσσει διάφορες στρατηγικές που καθορίζουν το μέλλον του.
Το παιδί μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Για να το προστατεύσουμε πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όταν η μητέρα, όταν ο πατέρας αγκαλιάσει το παιδί του, όταν του πει «Σ’ αγαπώ», γιατρεύει τις όποιες πληγές, τις όποιες στενοχώριες, τα άγχη του. Ηρεμεί ό,τι κι αν το έχει τρομοκρατήσει κι αφήνει αποτυπώματα αγάπης στην ψυχή του, αποτυπώματα που κρατάνε μια ζωή.
Γι’ αυτό συνηθίζω να «φωνάζω» σε κάθε μυθιστόρημά μου πως ποτέ δεν είναι αρκετό ένα «Σ’ αγαπώ». Ποτέ δεν είναι αρκετή μια αγκαλιά. Είναι όμως ο δρόμος που οδηγεί σιγά σιγά το παιδί μας στην αποδοχή του εαυτού του.
Είναι δύσκολο να απαλλαγεί κάνεις από το πληγωμένο παιδί που κρύβει μέσα του;
Η ψυχή, το μυαλό ακόμα και το κορμί μας αποθηκεύουν όλα τα βιώματα της ζωής μας. Οι απωθημένοι πόνοι, μας σπρώχνουν ασυνείδητα να χαρίσουμε πόνο και δυστυχία. Κι η θεραπεία της ψυχής είναι δύσκολη, απαιτητική και εστιάζει μονάχα στην αγάπη.
Δεν είναι δύσκολο όμως να απαλλαγούμε από το πληγωμένο παιδί που κρύβουμε μέσα μας αν προσπαθήσουμε να μην καταπιέζουμε όλα όσα νιώθουμε, αν δεν κουκουλώσουμε τις πληγές μας. Αν αφαιρέσουμε τη μάσκα, αν παρουσιάσουμε το αληθινό πρόσωπό μας, αν δεν προσπαθήσουμε να θάψουμε τον θυμό και τον φόβο μας…
Κανένας μας δεν είναι παγιδευμένος, όσο κι αν πληγώθηκε στην παιδική του ηλικία. Σε όλους μας αξίζει μια ζωή πλημμυρισμένη ομορφιά κι εσωτερική ισορροπία κι αυτό σημαίνει πως πρέπει πάντα να ακολουθούμε το χρώμα της δικής μας καρδιάς. Να γίνουμε πρωταγωνιστές της ζωής μας, μην αφήνουμε κανέναν άλλο να καταλάβει τη θέση που μας ανήκει.
Πόσο δύσκολη είναι η συγχώρεση, ειδικά όταν αυτός που μας έχει πληγώσει βαθύτατα είναι γονιός μας;
Είναι απίστευτα δύσκολο, αλλά απαραίτητο να τον συγχωρήσεις για τον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα από όλα. Χρειάζεται χρόνος, είναι όμως τόσο λυτρωτικό. Αγκαλιάζοντας τις αδυναμίες των γονιών μας ή των συνανθρώπων μας, αναπτύσσεται η αυτοπεποίθησή μας. Κι όταν μάθουμε να συγχωρούμε τα λάθη των άλλων, συγχωρούμε και τα δικά μας.
Όταν προσφέρουμε αγάπη, μας κατακλύζει η αγάπη.
Η θεραπεία των ηρώων είναι η αλμύρα. Τι θα πει ευτυχία για εσάς;
Η αλμύρα για μένα είναι συνυφασμένη με την ευτυχία. Είναι το άλλο της πρόσωπο. Κρύβεται στα δάκρυα της χαράς, στον ιδρώτα του έρωτα, στη θάλασσα που λατρεύω.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την Κλοέ και την Ιουλία;
Η κάθε μία από τις ηρωίδες μου αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που βιώνει ανάλογα με τον τρόπο που έχει μεγαλώσει, με τις πληγές που κρύβει μέσα της. Το πώς θα αντιδράσει, αν θα καταφέρει να βγει δυνατή από όλα όσα βιώνει, είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψουν μόνοι τους οι αναγνώστες. Αποτελεί και το κλειδί του βιβλίου.
Η Ιουλία μεγαλώνει σε μια δυσλειτουργική οικογένεια που την προσβάλλει τη μειώνει, την κακοποιεί ψυχολογικά. Φοβισμένη, πονεμένη, αλλά γενναία, αποφασίζει να θέσει τους δικούς της κανόνες. Την προσμένει η Νέα Υόρκη και το αμερικάνικο όνειρο.
Η Κλοέ είναι ενοχική, πλημμυρισμένη τύψεις. Η αίσθηση της απώλειας χαράζει ουλές στην καρδιά της, μέχρι που ανακαλύπτει ένα κομμάτι του νεότερου εαυτού της και τότε πληρώνει πολύ ακριβά την επιλογή της.
Η Αντέλ αυτοθυσιάζεται στο όνομα της φιλίας. Πώς βλέπετε αυτή την αυτοθυσία;
Η Αντέλ, η κεντρική μου ηρωίδα, ψάχνει εναγωνίως τη μητέρα της, γυρεύοντας τη γυναικεία της υπόσταση. Η έλλειψη της μητρικής στοργής που την έχει σημαδέψει, η επιμονή στην αναζήτησή της, δεν είναι παρά η κάλυψη του κενού που νιώθει, ο διαρκής αγώνας της να αγαπήσει τον εαυτό της και να τον αποδεχτεί. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς μητέρα και την καταλαβαίνω απόλυτα.
Στον δρόμο της ζωής της έρχεται αντιμέτωπη με τη φιλία. Κι αποφασίζει να θυσιαστεί για χάρη της φιλενάδας της, της Ιουλίας, να γίνει παρένθετη μητέρα, να φέρει στον κόσμο το παιδί της.
Είναι γενναία η Αντέλ μου, κι όταν πιστεύεις στη φιλία, δεν μπορείς να μην τη νιώσεις… Φίλος είναι αυτός που σε προτρέπει να είσαι ο εαυτός σου, που σε βοηθάει να αγαπήσεις τα σωστά και τα λάθη σου, που σε ενθαρρύνει ακόμα κι όταν βρίσκεσαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, που σε σέβεται, που σε προτρέπει να ανακαλύπτεις καθημερινά την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου. Κι όταν ένας αληθινός φίλος χρειάζεται τη βοήθειά σου, τότε δε διστάζεις, θυσιάζεσαι για χάρη του.
Κατά πόσο είναι τυχαία κάποια πράγματα στη ζωή μας;
Δεν πιστεύω στην τύχη, ούτε στο πεπρωμένο. Αλλά στα λόγια του σπουδαίου, Νίκου Καζαντζάκη: «Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη».
Η ζωή έχει πάντα δύο όψεις. Η ιστορία κάθε ανθρώπου κρύβει πολλές πλευρές. Το μυστικό για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε, να τον σεβαστούμε, αφήνοντας πίσω μας λάθη του παρελθόντος, δικά μας ή των γονέων μας.
Ετοιμάζετε ένα καινούργιο βιβλίο στο μέλλον;
Ταξιδεύω ήδη στο επόμενο μυθιστόρημά μου από τον περασμένο Οκτώβριο. Είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά της ενδοοικογενειακής βίας. Και να απαντήσει σε ένα συγκλονιστικό ερώτημα: Ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν πιεστεί πολύ;
Μυστηριώδη εγκλήματα, μεγαλοπρεπή βαλς και μια πυρκαγιά που σαρώνει τα πάντα. Στη ζωή του Οδυσσέα, στη Βιέννη.
Πολλά ανείπωτα μυστικά κι ένα καταραμένο περιδέραιο συγκλονίζουν την Κλοέ, στο Παρίσι.
Η Αντέλ, στην Αθήνα, δέχεται να γίνει παρένθετη μητέρα για χάρη της φίλης της. Μόνο που ερωτεύεται τον άντρα της.
Σκιές και χρώματα γίνονται ένα με τον Αχιλλέα, στο νησί του ήλιου, τη Ρόδο.
Η Ιουλία, η Νέα Υόρκη και το αμερικάνικο όνειρο.
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Έξι ήρωες που διαμορφώνονται από τη δύναμη του πάθους τους. Από τον ιδρώτα, τα δάκρυα, τη θάλασσα.
Πώς αλλιώς ονομάζεται η ευτυχία; Αλμύρα.
