“Έγκλημα στο Νείλο”, εκδόσεις Ψυχογιός

 

Η Αγκάθα Κρίστι μας εκπλήσσει για άλλη μία φορά στο έργο της “Έγκλημα στο Νείλο” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Πρόκειται για το πιο εξωτικό μυθιστόρημα της που εκτυλίσσεται στην Αίγυπτο και μεταφέρεται τώρα ξανά στον κινηματογράφο με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Κένεθ Μπράνα.

https://www.psichogios.gr/books/egklhma-ston-neilo.html 

Πρωταγωνίστρια του έργου και θύμα δολοφονίας είναι η νέα πανέμορφη και πλούσια Λινέτ Ρίτζγουε'ι' η οποία βρίσκεται πυροβολημένη στο κεφάλι. Έτσι, ο πανέξυπνος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, ενώ βρίσκεται σε διακοπές, καλείται να εξιχνιάσει το έγκλημα. Υποψήφιοι δολοφόνοι φαίνονται να είναι πολλοί, καθώς υπάρχουν πολλά μυστικά και αντικρουόμενες απόψεις.

Ο Πουαρό ανακρίνει τους πάντες. Ο αναγνώστης κατανοεί μαζί του την ψυχοσύνθεση των ηρώων, τα κίνητρά τους, τις πράξεις τους. Έτσι, βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση καθώς όλα ανατρέπονται. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Το βιβλίο είναι γεμάτο μυστήριο που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Εν κατακλείδι, η πλοκή αυτού του βιβλίου θα σας συναρπάσει με την ποικιλία των χαρακτήρων, το πανέμορφο σκηνικό, την εξυπνάδα του Πουαρό και την ανατροπή.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

 
Τελικά, τα γεγονότα που δεν ταιριάζουν είναι τα πιο σημαντικά.
Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα μιας κρουαζιέρας στον Νείλο καταστρέφεται με ανατριχιαστικό τρόπο όταν η Λινέτ Ρίτζγουεϊ βρίσκεται πυροβολημένη στο κεφάλι. Ήταν νέα, όμορφη, μια κοπέλα που είχε τα πάντα – ώσπου έχασε τη ζωή της.
Ο Ηρακλής Πουαρό θυμάται αυτομάτως το ξέσπασμα μιας συνεπιβάτιδάς του νωρίτερα: «Θέλω να κολλήσω το αγαπημένο μου πιστολάκι στο κεφάλι της και να τραβήξω απλώς τη σκανδάλη». Είναι δυνατόν όμως η λύση του μυστηρίου να είναι τόσο απλή;
Το πιο εξωτικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι κι ένα από τα πιο συναρπαστικά έργα που έγραψε ποτέ, το οποίο μεταφέρεται τώρα ξανά στον κινηματογράφο με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Κένεθ Μπράνα.

"Αλόη, γανόδερμα, κισθός, πρόπολη: πολύτιμα μυστικά ομορφιάς"

 

  Το βιβλίο "Αλόη, γανόδερμα, κισθός, πρόπολη: πολύτιμα μυστικά ομορφιάς" της φιλολόγου Αθήνας Μαλαπάνη είναι ένα μοναδικό πόνημα που αφορά στις θεραπευτικές και καλλωπιστικές ιδιότητες διαφόρων φυτικών ουσιών.

  Συγκεκριμένα, στην αρχή η συγγραφέας αναφέρεται σε κλάδους της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής και στην Φαρμακολογία, με σκοπό να δείξει ότι ήδη από την αρχαιότητα αξιοποιούνταν οι φυτικές ουσίες για την αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών. Στη συνέχεια, αναλύει τα οφέλη που έχουν η αλόη, το γανόδερμα, ο κισθός, το πρωτόγαλα και η πρόπολη στην ψυχική και σωματική υγεία.

  Η γλώσσα του βιβλίου είναι απλή και σαφής, καθώς το βιβλίο εντάσσεται στην εκλαϊκευμένη ιατρική. Η έρευνα της συγγραφέως είναι εμπεριστατωμένη και δεν κουράζει τον αναγνώστη, διότι οι αναφορές στα αρχαία ελληνικά κείμενα είναι σε λογικό πλαίσιο. Σκοπός είναι η ενημέρωση για την αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη η συμβουλή γιατρού.

  Εν κατακλείδι, είναι ένα πρωτότυπο βιβλίο που θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε καλύτερα κάποια φυτικά προϊόντα ώστε να βελτιώσετε την υγεία σας και να ενισχύσετε την ευεξία του οργανισμού σας.

 

 

Συνέντευξη με την ψυχολόγο Αννέτα Μαρκογιαννάκη για το νέο της βιβλίο

Το βιβλίο  “ΜΑΘΕ ΜΕ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΩ” της συγγραφέως Αννέτας Μαρκογιαννάκη, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από την Ελληνοεκδοτική, αποτελείται από επτά αυτοτελή διηγήματα που αφορούν σε διαφορετικές ιστορίες αγάπης και έρωτα. Είναι γραμμένο με ευαισθησία και αλήθεια! Η συγγραφέας που είναι και ψυχολόγος αναδεικνύει ότι η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό και τονίζει ότι αξίζει να αγωνιστεί κανείς γι' αυτήν. Μίλησε στους Booklovers και την Νέλλη Αλεξοπούλου για το νέο της βιβλίο αλλά και για την ζωή γενικότερα σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη.

....................................................................................................................................................

1. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο αυτό;

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο! Σκοπός και νόημα της ζωής μου είναι ν' ακούω τους ανθρώπους με ενσυναίσθηση και με άνευ όρων αποδοχή. Μόνο έτσι αναδύονται τα πιο όμορφα “κομμάτια” του εαυτού τους, αλλά και αυτά που μόνο το “μαζί” ξέρει να γεννά. Πιστεύω στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου, πολλές φορές πριν καν πιστέψει ο ίδιος στον εαυτό του. Στο γραφείο μου, ως Ψυχολόγος, βλέπω πολλούς ανθρώπους μόνους που παραπονιούνται και αναζητούν την συντροφικότητα, δίχως όμως να έχουν ουσιαστικά συναντηθεί με το μέσα τους. Βλέπω και ζευγάρια που ενώ έχουν αγαπηθεί βαθιά, στην πορεία χάνουν τον βηματισμό τους, σκουντουφλώντας ο ένας πάνω στον άλλον. Άλλες φορές βραχυκυκλώνεται η αγάπη τους λόγω αδούλευτων τραυμάτων ή εσωτερικευμένων μοντέλων αλληλεπίδρασης ή λόγω κοινωνικών συνθηκών και ασφυκτικών “πρέπει”. Παγώνουν, κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του και χάνεται η επικοινωνία αλλά κυρίως η συναισθηματική σύνδεση. Δεν αισθάνονται ασφαλείς μέσα στη σχέση, προκαλούν αντί να προσκαλούν ή παραιτούνται, γεγονός που τους κάνει να αισθάνονται απόγνωση και μοναξιά. Συχνά είναι τότε που κάνουν την εμφάνισή τους ψυχοσωματικά συμπτώματα, άγχος, κρίσεις πανικού ή και κατάθλιψη.

Αυτό έχει σαν συνέπεια να καταφεύγουν σε αλλεπάλληλες ιατρικές εξετάσεις, σε χρήση αλκοόλ, ξεσπάσματα οργής, σε επεισόδια υπερφαγίας, αϋπνία κ.α.

2. Είναι δύσκολο το ταξίδι της αυτογνωσίας και πώς μπορεί να οδηγηθεί κανείς σε αυτό;

Ο δρόμος για την αυτοπραγμάτωση, δηλαδή το να γίνω ο εαυτός μου, προϋποθέτει το ταξίδι προς την αυτογνωσία, η οποία δεν σταματά ποτέ, εξελίσσεται καθ' όλη τη διάρκεια τη ζωής του ανθρώπου. Μπορεί το “ταξίδι” αυτό να μην είναι εύκολο, αλλά αδιαμφισβήτητα αξίζει! Μόνο έτσι ο άνθρωπος φωτίζει τα σκιερά του κομμάτια και κάνει αποδοχή, κάνει ειρήνη μέσα του. Μόνο έτσι βιώνει τη ζωή του συνειδητά με ανεμπόδιστο το άκουσμα της επιθυμίας του, σε όλους τους τομείς. Διαφορετικά θα του φταίνε πάντα οι άλλοι. Και το μόνο “όχημα” που μας οδηγεί στον άλλον είναι ο εαυτός. Αν δεν αγαπάω, αν δεν σέβομαι τον εαυτό μου, πώς θα με αγαπήσει, πώς θα με σεβαστεί ο άλλος; Γιατί όπως λέει ο Jung: “Μέχρι το ασυνείδητο να γίνει συνειδητό, αυτό θα καθορίζει τη ζωή σου και εσύ θα το ονομάζεις... μοίρα”! Οι άνθρωποι μας λένε αυτά που τους εμπνέουμε.

Έλκουμε τις σκέψεις μας...

3. Κεντρικό θέμα του έργου σας είναι ο έρωτας. Είναι δύσκολες οι σχέσεις σήμερα; Ποια είναι τα βασικά συστατικά μιας σχέσης, για να αντέξει στον χρόνο;

Ο έρωτας δεν έχει ορισμό. Αποτελεί όμως κινητήριο δύναμη, είναι ελιξήριο ζωής. Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Το “άγχος του θανάτου” είναι ένα από τα κύρια και οικουμενικά υπαρξιακά άγχη του ανθρώπου. Με τον έρωτα γεννιέται μια ζωή, με τον θάνατο πεθαίνει. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Νίτσε, δεν ερωτευόμαστε το αντικείμενο του πόθου μας, αλλά τις ανάγκες που έχουμε εκείνη την περίοδο, την συνθήκη που βιώνουμε. Πολλές φορές με τα χρόνια αλλάζουν οι ανάγκες μας, δεν το συνειδητοποιούμε και ρίχνουμε το φταίξιμο στον άντρα μας, στον/στην σύντρόφό μας.

Ναι, είναι δύσκολες οι σύχρονες ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως στο δυτικό πολιτισμό. Οι ρυθμοί ζωής είναι φρενήρεις, τα επίπεδα του στρες πολύ υψηλά. Δεν υπάρχουν οι σχέσεις στην κοινότητα, η γειτονιά, η δυνατότητα να παίζουν και να αλληλεπιδρούν τα παιδιά μας στις αλάνες και στη φύση. Παλαιότερα οι άνθρωποι μπορούσαν να μοιραστούν τον πόνο τους, το παραπονάκι τους, τις ανησυχίες τους. Πλέον επιστρέφοντας στο διαμέρισμά τους έπειτα από μια πιεστική ημέρα προσπαθούν να χαλαρώσουν μπροστά σε μια οθόνη κινητού, τηλεόρασης, Ηλεκτρονικού Υπολογιστή. Επικοινωνούν με e-mail και μηνύματα. Ζουν μια πλασματική πραγματικότητα και μια πλαστή εκδοχή της εικόνας τους διαμέσου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Τα Βασικά συστατικά μιας σχέσης; Η σχέση, η συναισθηματική σύνδεση!

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Δεν επαναπαυόμαστε. Χρειάζεται φροντίδα η σχέση. Είμαστε ειλικρινείς πρώτα απ' όλα με τον εαυτό μας. Θέτουμε τα όρια μας. Εκφράζουμε τα “θέλω” μας. Ακούμε τα “θέλω” του άλλου. Μαθαίνουμε να λέμε “σ' αγαπώ”, “μου αρέσει”, “δεν μου αρέσει”, “σ' ευχαριστώ”, “συγγνώμη”. Και δίνουμε χρόνο... Με αποδοχή. Το “αποδέχομαι” δεν σημαίνει και “συμφωνώ”. Και θυμόμαστε ότι κι εμείς δεν είμαστε τέλειοι...

4. Πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει τους φόβους του;

“Στη σπηλιά που φοβάσαι να μπεις κρύβεται ο θησαυρός σου”!

Θα επέλεγα το ρήμα “διαχειριστώ” τους φόβους μου. Να τους δω πρώτα. Να τους ονομάσω. Να κατανοήσω από πού προέρχονται, ποια είναι η ρίζα τους, τι σκοπό εξυπηρετεί. Μήπως έχω μάθει έτσι; Μήπως αποτελεί μια άμυνα, μια γνώριμη κατάσταση; Ποιος μου έμαθε να φοβάμαι; Τι πυροδοτεί τους φόβους μου; Μέσα από την ψυχοθεραπεία “φωτίζονται” όλες οι πτυχές. Το φως ο άνθρωπος δεν το φοβάται. Τα “σκοτάδια” φοβάται. Βοηθητικό είναι να το σκεφτούμε αντίστροφα. Γιατί πίσω από κάθε φόβο κρύβεται ένας πόθος. Τι ποθώ λοιπόν; Φοβάμαι τον θάνατο γιατί επιθυμώ τη ζωή. Φοβάμαι να φανερωθώ γιατί επιθυμώ την αποδοχή και την απαλή αγάπη που αγκαλιάζει όλες τις διαμορφώσεις μου και τις δυνατές αλλά και τις δύσκολες!

5. Φορούν προσωπείο οι σύγχρονοι άνθρωποι και αν ναι, μπορούν να απαλλαχθούν από αυτό;

Η αλήθεια είναι πως ναι. Όχι όλοι βέβαια. Εκπλήσσομαι όμως ευχάριστα γιατί όλο και πιο συχνά συναντώ ανθρώπους που θέλουν να απαλλαγούν απ' αυτό. Γυναίκες, αλλά και άντρες. Μεγαλύτερης ηλικίας αλλά και πολλοί νέοι! Και αυτό μου δίνει χαρά αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Απαλλαγμένο από κοινωνικά στερεότυπα. Γιατί πόσο διαφορετικά όμοιοι είμαστε οι άνθρωποι! Το εντυπωσιακό είναι ότι το προσωπείο αυτό δεν το φορούν μόνο για να κρύψουν δυσκολεμένα στοιχεία της προσωπικότητάς τους, όπως είναι οι ναρκισσιστικές τάσεις ή ανασφάλειες αλλά και για όμορφα στοιχεία του “είναι” τους. Αλήθεια, γιατί στις μέρες μας τρομάζει η καλοσύνη;

Να φορέσεις προσωπείο για ποιον, να πείσεις ποιον; Από όλους μπορούμε να κρυφτούμε, εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν τον κουβαλάμε πάντα και παντού. Και αυτός πάντα ξέρει! Και όλο μιλάει και λέει... “είμαι μόνος!”

Μόνο μέσα από την αυθεντικότητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα μπορεί ο άνθρωπος να χαρεί τα δώρα της ζωής και της αγάπης.

Ένας ώριμος συναισθηματικά άνθρωπος δεν έλκει έναν ανώριμο. Και αν γίνει, αυτό δεν κρατάει πολύ. Γι' αυτό, με τον εαυτό μας είναι καλό να “δουλέψουμε” πρώτα, πριν σχετιστούμε με τον άλλον. Διαφορετικά πάντα τους ίδιους ανθρώπους θα έλκουμε ή το εντελώς αντίθετο.

6. Μπορούν οι υπερπροστατευτικοί γονείς να “καταστρέψουν” τα παιδιά τους; Πώς μπορούν τα παιδιά να θέσουν υγιή όρια απέναντί τους;

Μέσα από την ιστορία της Μιράντας στο βιβλίο μου “Μάθε με να σ' αγαπώ” φαίνεται ακριβώς αυτό.

Η υπερπροστασία της μάνας. Δεν το καταλαβαίνει και φυσικά δεν θέλει να “καταστρέψει” το παιδί της. Απλώς “πέφτει” πάνω στον γιο της για να πάρει το ζεστό βλέμμα που δεν παίρνει από τον άντρα της. Πέφτει πάνω στο παιδί της επενδύοντας στον μητρικό της ρόλο για να ενισχυθεί η αυτοεκτίμησή της. Δεν εργάζεται η Μιράντα, δεν έχει χόμπυ, δεν έχει προσωπικές χαρές. Με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει ποτέ ο γιος της ψυχική ανθεκτικότητα, καθώς δεν τον άφηνε να “τριφτεί”,

τον είχε “μη βρέξει και μη στάξει”, προλάβαινε τις επιθυμίες του, του είχε έτοιμες τις λύσεις και τις απαντήσεις για όλα.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας θα πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Θα γίνουν οι γονείς του εαυτού τους. Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Δεν είναι η προέκταση του εαυτού μας.

Θα επιλέξουν τα ίδια τον σύντροφό τους, τους φίλους, το επάγγελμά τους. Θα μάθουν από τα λάθη τους. Για να οδηγηθούν στην δική τους αυτοπραγμάτωση. Θα εργαστούν, θα νοικιάσουν ένα διαμέρισμα, θα μείνουν μόνοι ως αυτόνομα άτομα ή θα συγκατοικήσουν. Δεν είναι καθόλου υγιές ένας τριαντάχρονος άνθρωπος να εξακολουθεί να μένει με τους γονείς του. Θα πρέπει να δώσει τους δικούς του αγώνες. Είναι πιο γλυκό το ψωμί όταν το ζυμώνεις μόνος σου.

Θα θέσει τα όριά του. Στην αρχή οι άλλοι μπορεί να “ξεβολευτούν” και να τον γεμίσουν ενοχές. Όμως θα είναι συνεπής με τον εαυτό του. Διαφορετικά ο ψυχισμός του θα του το φωνάξει κάποια στιγμή. Γιατί όταν καταπιέζεται ή πονά η ψυχή, πονά και το σώμα. Και το αντίστροφο. Γεννήσαμε ελεύθερους ανθρώπους. Θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας με υγεία, με κριτική σκέψη, να ακολουθούν τα δικά τους όνειρα, όχι να εκπληρώνουν τα δικά μας απωθημένα. Ας κοιτάξουμε και εμείς την δική μας υγεία, σωματική και ψυχική, να βρούμε δικούς μας τρόπους να παίρνουμε χαρά. Διαφορετικά θα βρεθούμε κάποτε αντιμέτωποι με το σύνδρομο της “άδειας φωλιάς”. Ευτυχισμένοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά. Και όχι δήθεν να “αυτοθυσιαζόμαστε”, γιατί αυτό είναι μεγάλο βάρος για τα παιδιά. Και χειριστικό, θα έλεγα, πολλές φορές από πλευράς των γονέων.

7. Τι σημαίνει για εσάς ανιδιοτελής αγάπη;

“Χαίρομαι με την χαρά σου και στενοχωριέμαι με την λύπη σου”.

'Σ' αγαπώ γιατί σ' αγαπώ”. Όπως τα παιδιά.

“Σ' αγαπώ όχι “γιατί” αλλά “παρόλο”. “Σ' αγαπώ χωρίς να θέλω να σε αλλάξω”.

“Και όταν διαφωνούμε σ' αγαπώ”. “Είμαι εδώ για σένα”!

“Να θυμάσαι όμως ότι αγαπώ και τον εαυτό μου, τον ακούω, τον φροντίζω”

8. Είναι ο εξωτερικός κόσμος καθρέφτης του εσωτερικού μας;

Κάποιοι λένε ότι ζούμε σε σχιζοειδείς κοινωνίες. Όπως ακριβώς είναι η σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας. Αναζητούμε απεγνωσμένα την εγγύτητα αλλά την φοβόμαστε κιόλας! 'Οπως τα σκατζοχοιράκια τον Χειμώνα που έχει πει ο Σοπενχάουερ. Που αναζητούν την εγγύτητα και τη ζεστασιά αλλά μόλις πλησιάσει το ένα το άλλο αλληλοκαρφώνονται άθελά τους από τα αγκάθια τους. Σαν να λέμε “έλα, αλλα μην έρχεσαι και πολύ κοντά” ή “αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς”! Και μπερδεύεται ο άλλος όπως ακριβώς μπερδεμένοι είμαστε και εμείς. Έχουμε μέσα μας το “φευγιό”.

Εργαζόμαστε πολλές ώρες. “Φεύγω” λέμε ¨έχω πολλή δουλειά”, για να μην είμαστε πολλές ώρες αντιμέτωποι με τις οικογενειακές ευθύνες. Για να μην τσακωνόμαστε με τον/την σύντροφό μας. Δεν σχετιζόμαστε ουσιαστικά. Και κάποια στιγμή είμαστε δύο μόνοι ή και παραπάνω αν συνυπολογίσουμε και τα παιδιά μας, μέσα στο ίδιο σπίτι. Και μετά διαμαρτυρόμαστε: “δεν μ΄αγαπάς, δεν μου το δείχνεις”.

Για να είμαστε καλά στην συντροφική ερωτική μας σχέση απαιτείται η συνύπαρξη 3 “Σ”: Σκέψη, Συναίσθημα, Σώμα, όπως χαρακτηριστικά έχει πει ο κ. Ασκητής. Αν δεν μιλάμε, αν δεν μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα, πώς να πλησιάσει το καημένο το σώμα; Και εκεί είναι που εμφανίζονται και τα σεξουαλικά προβλήματα. Από έλλειψη ουσιαστικής συναισθηματικής σύνδεσης. Αλλά αυτό δεν συμβαδίζει με το καθημερινό “τρέξιμο”. Θέλει ηρεμία ο ψυχισμός για να λειτουργήσει ο οργανισμός. Είναι σημαντικό να ζούμε συνειδητά το κάθε “εδώ και τώρα”. Και μέσω της ερωτικής επαφής οι άνθρωποι χωρίς να μιλάνε είναι σαν να λένε: “μου αρέσεις, σε ποθώ, μπορείς να στηριχτείς πάνω μου, σε συγχωρώ, είμαι εδώ για σένα”. Και έτσι νιώθουν ασφαλείς και ήρεμοι. Και αυτή την γλύκα και την ηρεμία την κουβαλάνε στην εργασία τους, στην καθημερινή αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους, στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που πολλές φορές η ζωή άδικα φέρνει.

9. Πώς θα ορίζατε την ευτυχία;

Όμορφες, απλές στιγμές. Κοιτάζοντας το ελεύθερο πέταγμα του γλάρου.

Πίνοντας ένα ποτήρι κρασί με καλούς φίλους. Το τύλιγμα των χεριών μας με τον άνθρωπό μας μες στη σιωπή που μιλά. Γαργαλώντας το παιδί σου κάτω στο χαλί και να ξεκαρδίζεστε στα γέλια. “Είναι ο χρόνος που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλό σου” που λέει και ο μικρός πρίγκιπας. Απλά πράγματα. Και ψωμί με ελιές που λέγανε οι παλιοί. Τα πλούτη και η δόξα δεν φέρνουν ευτυχία. “Όταν το λίγο δεν σου είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι αρκετό” που είπε ο Επίκουρος από τους Στωικούς.

10. Κλείνοντας, τι συμβουλή θα δίνατε στους αναγνώστες για την ζωή;

Γενικά αποφεύγω τις συμβουλές. Είμαι συν τη βουλή σου. Ο κάθε άνθρωπος ξέρει καλύτερα για τον εαυτό του. Για μένα θα σου έλεγα: επαφή με τη φύση. Έναν περίπατο δίπλα στα δέντρα και τα λουλούδια, λίγο κολύμπι στη θάλασσα, μια γλάστρα στο μπαλκόνι μου. Με ευγνωμοσύνη για το κάθε τι! Που αναπνέω, που κοιτάω τον ήλιο το πρωί, που αγκαλιάζω τον γάτο μου, που περπατάω, που αγαπάω!

Γιατί είναι δώρο η ζωή και είναι όμορφη! Αλλά και στις βαρυχειμωνιές της ζωής μου, προσπαθώ να μην απογοητεύομαι. Σκέφτομαι, αναστοχάζομαι, ίσως γίνομαι μια στάλα πιο σοφή. Γνωρίζοντας πως η Άνοιξη δεν αργεί να 'ρθει.

Όπως η φύση έτσι κι η ζωή. Αυτή μας μαθαίνει. Τα πάντα νοηματοδοτούνται από το αντίθετό τους. Τι αξία θα είχε η μέρα αν δεν υπήρχε η νύχτα, το φως αν δεν υπήρχε το σκοτάδι, η Άνοιξη, αν δεν υπήρχε ο Χειμώνας; Ακολουθώ το μέσα μου και αφήνομαι στη ροή της ζωής. Σαν τον καπετάνιο. Όπως είναι ο καιρός αρμενίζω το καράβι μου. Χωρίς ποτέ να αφήνω το πηδάλιο...

ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Επτά αυτοτελή διηγήματα, επτά ιστορίες έρωτα και αγάπης, που με τη βοήθεια της ψυχολογίας ξεμπλέκουν το κουβάρι των συναισθημάτων της ανθρώπινης φύσης.
Μια φοιτήτρια που ασυνείδητα θυσιάζει τον εαυτό της στον βωμό του έρωτα.
Ένα ζευγάρι που φοβάται το συναισθηματικό δέσιμο και κρύβεται πίσω από ψέματα.
Μια υπερπροστατευτική μητέρα σε ναυαγισμένο γάμο που διεκδικεί έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.
Μια γυναίκα καριέρας που πληγώνει την αγάπη.
Μια μοναχική κοπέλα που ψάχνει το πατρικό πρότυπο στην αγκαλιά ενός μεγαλύτερου άντρα.
Μια χωρισμένη μητέρα που συμβουλεύει την κόρη της στα θέματα των σχέσεων.
Κι ένα ζευγάρι που, έχοντας βιώσει ο καθένας ξεχωριστά τις δικές του ατέλειες,
μαθαίνει από την αρχή το «μαζί», δίχως φόβο, δίχως «πρέπει» και κανόνες.
Κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, σεξουαλικά προβλήματα, ψυχοσωματικά συμπτώματα, αυτοάνοσα νοσήματα, μορφές εξάρτησης, που όλο και πιο συχνά συναντάμε στις μέρες μας. Αλλά και ελπίδα, αισιοδοξία, επιθυμία για αυτογνωσία και αποδοχή του εαυτού μας.
Ένα βιβλίο στο οποίο η ψυχολόγος Αννέτα Μαρκογιαννάκη υμνεί τα δώρα της αγάπης και βοηθά τον αναγνώστη να βρει το φως και την αλήθεια για να γευτεί το δικό του ελιξήριο ζωής!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Αννέτα Μαρκογιαννάκη γεννήθηκε σ’ ένα όμορφο χωριό των Χανίων, το Νιο Χωριό Αποκορώνου, ένα πρωινό Δεκαπενταύγουστου, την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες γιορτινά.
   Παρόλο που ανέκαθεν της άρεσαν τα θεωρητικά μαθήματα και οι αναζητήσεις πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα της ζωής με επίκεντρο τον άνθρωπο, οι πρώτες της σπουδές ήταν στα Οικονομικά.
   Στη συνέχεια όμως, διαπιστώνοντας ότι οι τετραγωνισμένες, στεγνές αριθμητικές πράξεις «στένευαν» την ψυχή της, αποφάσισε να ακολουθήσει σπουδές στην Ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η συγγραφή είναι για εκείνη ένας θεραπευτικός τρόπος να ζει, όπως ακριβώς είναι και η επαφή της με τη φύση. Η φύση είναι οι ρίζες της και η συγγραφή τα φτερά της που την «ταξιδεύουν» και την εξελίσσουν.
   Τα χρόνια πέρασαν, είναι πλέον μητέρα δύο παιδιών, κι όμως παραμένει –αντιστεκόμενη στα γρανάζια της σύγχρονης αγχωτικής πραγματικότητας– εκείνο το ρομαντικό κορίτσι που πιστεύει ότι το μόνο αντίδοτο στη μοναξιά και την αποξένωση του ανθρώπου είναι η ρομαντική αγάπη.
   Νόημα και σκοπός στη ζωή της είναι ν’ ακούει τους ανθρώπους με ενσυναίσθηση και να συνυπάρχει μαζί τους αυθεντικά, βιώνοντας συναισθήματα που μόνο το «μαζί» γεννά.
   Συντονίζει ομάδες προσωπικής ανάπτυξης και αυτογνωσίας καθώς και σχολές γονέων.
   Συμμετέχει σε ενημερωτικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση με θέματα που αφορούν την ψυχολογία ενηλίκων, παιδιών και εφήβων.
   Η αγάπη της για τα παιδιά την ενέπνευσε να γράψει το παιδικό βιβλίο Η κουκουβάγια η τετραγωνομάτα (εκδ. ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ).

https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/mathe-me-na-sagapw

"Η άλλη Σταχτοπούτα", εκδόσεις Διόπτρα

Μπορεί η ασχήμια να κρύβει μέσα της ομορφιά; Μπορεί το σκοτάδι να κρύβει μέσα του το φως; Το βιβλίο “Η άλλη Σταχτοπούτα” της Jennifer Donnelly, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ανατρέπει το κλασικό παραμύθι της Σταχτοπούτας, υιοθετώντας μια πιο σκληρή εκδοχή.

https://www.dioptra.gr/vivlio/711/1418/&%CE%97%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1

Η πρωταγωνίστρια του έργου είναι μια από τις άσχημες αδερφές που προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά του πρίγκιπα. Έτσι, θυσιάζει κομμάτια του εαυτού της, προκειμένου να γίνει αρεστή στους άλλους. Πιο πολύ όμως πληγώνει τον ίδιο της τον εαυτό και ραγίζει την καρδιά της. Κόβει τα δάκτυλά της, για να χωρέσει το πόδι της στο γοβάκι που θα της δώσει το εισιτήριο στην καρδιά του πρίγκιπα, του παλατιού και της μαμάς της, χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις στην μοναδικότητά της.

Η Donnelly αναδεικνύει το θέμα της διαφορετικότητας, της αποδοχής του εαυτού μας και της αυτοπεποίθησης με τρόπο τέτοιο που σε ταρακουνάει. Έχετε ποτέ προσπαθήσει να αλλάξετε για να σας αγαπήσουν; Η Ιζαμπέλ μόνιμα αυτό έκανε, μέχρι που σταδιακά άρχισε να ανακαλύπτει ποια είναι. Η συγγραφέας καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα και προβληματίζει τον αναγνώστη με ευφυή τρόπο. Στο πλαίσιο αυτό, οδηγεί την Ιζαμπέλ σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας που θα αλλάξει την οπτική γωνία με την οποία αντικρίζετε τον κόσμο.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο που ωθεί τον αναγνώστη στον επαναπροσδιορισμό κάποιων αξιών και στη συνειδητοποίηση ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη και τελικά στη λύτρωση.